12/9/09
Προσοχή στους εκλογολόγους, παραπληροφορούν
Θα θυμάστε ασφαλώς τι έγινε στις ευρωεκλογές με τα exit polls. Όταν μόνο το antinews κράτησε «πισινή» στις μεγάλες διαφορές που έδιναν τα καταπράσινα δημοφιλή μπλογκς και μπλοκάκια.
Ο καθένας φυσικά δικαιούται να έχει τις απόψεις του κι εμείς δεν θα χαλάσουμε την ζαχαρένια μας για κανέναν.
Δεν μπορεί όμως ο κ. Φαναράς να κάνει ο,τι αναγωγές του γουστάρει και να τις παρουσιάζει σαν «αντικειμενικά ευρήματα» ο κ. Ευαγγελάτος. ¨Όπως σωστά επισημαίνει ο αναγνώστης μας «ΣΚΑΙς» ήταν ο ίδιος κ. Φαναράς που 15 ημέρες προ των εκλογών έδινε διαφορά ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στο 1.8% και τελικά ήταν 5%. Ενώ στις 28/8/2007 η κατ΄ αυτόν ήταν δεν ήταν 1% και τελικά έγινε σχεδόν 3,5 %. (http://www.antinews.gr/?p=14232&cpage=1#comment-326247)
Όπως έχουμε ξαναπεί, «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» – κι αυτό ισχύει για αμφότερες τις πλευρές.
Προς το παρόν το λάθος που κάνουν οι εκλογολόγοι και οι εκτιμητές του εκλογικού αποτελέσματος της 4ης Οκτωβρίου είναι ότι κάνουν τις αναγωγές βάσει των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών.
Λένε δηλαδή: «έχουμε 20 % αδιευκρίνιστες, δίνουμε από ένα μεγάλο ποσοστό στα δυο μεγάλα κόμματα, από λιγότερο στα μικρότερα και βγάλαμε αυτοδυναμία…»
Δεν μπορεί όμως να γίνει σύγκριση αυτών των εθνικών εκλογών με τις ευρωεκλογές, για τους εξής κυρίως λόγους:
Πρώτον, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία τα κυβερνητικά κόμματα πριμοδοτούνται στις εθνικές εκλογές για ευνόητους λόγους: τις κάνουν τα ίδια, ρουσφέτια, «κυβερνητισμός» του πόπολο κλπ κλπ. Κυρίως, οι εκλογές αφορούν ποιος θα κυβερνήσει αύριο. Ενώ οι ευρωεκλογές είναι πολύ πιο χαλαρές και προσφέρονται πολύ περισσότερο για ψήφο διαμαρτυρίας (που την εισπράττουν κυρίως τα μεγάλα «κυβερνητικά» κόμματα και ακόμα περισσότερο, αυτό που κυβερνά κάθε στιγμή).
Δεύτερον, την έκβαση των προηγούμενων εκλογών για την ΝΔ την έκρινε η ψήφος διαμαρτυρίας που πήγε ή στο ΛΑΟΣ, ή για …μπάνια. Είναι σίγουροι οι εκλογολόγοι ότι οι διαμαρτυρόμενοι της δεξιάς θα προτιμήσουν αυτήν την φορά να μην ψηφίσουν το κόμμα τους και να βγει το ΠΑΣΟΚ; Πως μετράνε την πόλωση;
Τρίτο, τι θα κάνουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι σίγουροι οι εκλογολόγοι ότι ένα από τα πιο συνειδητοποιημένα τμήματα των ψηφοφόρων θα ξεχάσει το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και θα το υπερψηφίσει;
Τέταρτον, με τους Οικολόγους Πράσινους, τι θα γίνει; Θα εξαφανισθούν επειδή αποφάσισε έτσι το εκδοτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο;
Πώς γίνεται αλήθεια η «αναγωγή»;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι:
* Μία μέθοδος είναι να υποθέσει κανείς ότι η «αδιευκρίνιστη ψήφος» θα μοιραστεί όπως η ψήφος όλων των υπολοίπων που έχουν ήδη εκφράσει τι θα ψηφίσουν. Αυτή η μέθοδος αυξάνει τη διαφορά υπέρ του πρώτου κόμματος.
* Ένας άλλο τρόπος, είναι να κατανεμηθεί η «αδιευκρίνιστη ψήφος» ανάλογα με το τι είχαν ψηφίσει οι «αναποφάσιστοι» στις προηγούμενες εκλογές. Αυτή η μέθοδος μπορεί να μειώσει τη διαφορά μεταξύ των κομμάτων, αν οι περισσότεροι αναποφάσιστοι προέρχονται από το δεύτερο κόμμα.
* Τρίτον, να γίνουν διάφορες υποθέσεις για το «ρεύμα της τελευταίας στιγμής». Αυτή η μέθοδος βγάζει τα πιο αυθαίρετα αποτελέσματα, διότι το ρεύμα της τελευταίας στιγμής δεν είναι μετρήσιμο αφού δεν γίνονται δημοσκοπήσεις (κι αυτές που γίνονται δεν δημοσιοποιούνται, συνεπώς δεν τις ξέρουμε ή τις πληροφορούμαστε, συνήθως παραμορφωτικά). Συνήθως το ρεύμα της τελευταίας στιγμής ευνοεί το νικητή, αλλά υπάρχουν και πολύ σοβαρές εξαιρέσεις, όπως η μεταστροφή υπέρ του Μέητζορ στη Βρετανία το 1992 και υπέρ του Θαπατέρο στην Ισπανία το 2004.
Γενικά όλες αυτές οι μέθοδοι έχουν σοβαρά προβλήματα, ενώ συνήθως επιλέγεται ένας συνδυασμός ανάμεσά τους, αφού ληφθούν υπόψιν κι άλλες ιδιομορφίες όπως ο βαθμός συσπείρωσης των μεγάλων κομμάτων, η τάση ανόδου ή χαλάρωσης της συσπείρωσης της τελευταίας στιγμής, η συμπεριφορά ειδικών δυναμικών ομάδων ψηφοφόρων κλπ.
Συμπέρασμα: η αναγωγή των αναποφάσιστων (αδιευκρίνιστη ψήφος) απαιτεί πολύ «ισχυρές υποθέσεις» που όμως είναι τελικά αυθαίρετες.
Μια μέθοδος είναι τόσο «επιστημονική» όσο κι οποιαδήποτε άλλη, όπως ο,τιδήποτε στηρίζεται σε υποθέσεις.
Και δεν παύουν να είναι αυθαίρετες, ακόμα κι όταν επαληθεύονται. Πολύ περισσότερο όταν διαψεύδονται. Όπως κατά κανόνα συμβαίνει με πολλές δημοσκοπήσεις συγκεκριμένων εταιριών, που προβάλλονται από συγκεκριμένα ΜΜΕ.
Ας μη ξεχνάμε και το φιάσκο με τα exit polls των πρόσφατων ευρωεκλογών (όπου, βέβαια, την πάτησαν για άλλους λόγους – αλλά την πάτησαν πάντως. Ομαδικά και πανηγυρικά).
Μπούσουλας αυτοδυναμίας
Για να μην σας πουλάνε λοιπόν φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες το ασφαλέστερο κριτήριο για την επίτευξη ή όχι αυτοδυναμίας είναι το ποσοστό που θα πάρει το πρώτο κόμμα και συνολικό ποσοστό που θα μαζέψουν όλα τα κόμματα μαζί.
Ιδού και ο μαθηματικός τύπος:
«Ποσοστό πρώτου κόμματος Χ 260 / ποσοστό κομμάτων που μπαίνουν στην Βουλή + 40 οι έδρες της πριμοδότησης»
Υποθετικό παράδειγμα: «40,5 Χ 260 / 94,5% = 111,4 + 40 = 151, 4 έδρες»
Δηλαδή, η είσοδος των κομμάτων που κυμαίνονται περί το 3% στη Βουλή έχει ως αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση του ποσοστού που περισσεύει εκτός Βουλής και άρα αυξάνει το κατώφλι της αυτοδυναμίας.
Με άλλα λόγια, όσο υψηλότερο είναι το άθροισμα των ποσοστών των εκτός Βουλής κομμάτων, τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που δίνει αυτοδυναμία.
Αυτά και υπομονή, 20 και μία
19/8/09
ΡΑΪΝΧΑΡΤ ΧΑΪΝΤΡΙΧ Ο δήμιος του Χίτλερ
16/8/09
The White Ribbon International Movie Trailer
I have a deep admiration for the films of Michael Haneke, but was still slightly surprised when his new film The White Ribbon won the top prize at Cannes this year. (Even with Isabelle Huppert, who’d previously found Cannes success via Haneke, as jury prez.) We’ve seen some clips from the film, and now that it is about to open in Germany, there’s a German-language trailer. You won’t get a lot of plot, but Christian Berger’s gorgeous cinematography is on full display.
Also in full view is the steadily encroaching tension that is characteristic of Haneke’s films. Some at Cannes called the film too austere and grey, but I’m intrigued by this approach, especially as it seems to shy away from the flat-out assaults that we’ve seen in some of his films. Even without any English dialogue you can get the sense here that something might be very wrong, but not necessarily in the bleakly savage sense of Funny Games. And, in fact, things are weird, as the synopsis suggests.
A village in Protestant northern Germany. 1913-1914. On the eve of World War I. The story of the children and teenagers of a choir run by the village schoolteacher, and their families: the baron, the steward, the pastor, the doctor, the midwife, the tenant farmers. Strange accidents occur and gradually take on the character of a punishment ritual. Who is behind it all?
www.slashfilm.com
Ωράριο καταστημάτων την Κυριακή στη Γαλλία
Dès dimanche prochain, dans les 569 communes et zones touristiques existantes, tous les commerçants qui le souhaitent pourront ouvrir. Sans même avoir besoin d'autorisation préfectorale. Si certaines petites boutiques avec un personnel réduit peuvent en profiter dès ce dimanche, il faudra en réalité attendre quelques semaines avant les ouvertures effectives pour des plus grands magasins, employant jusqu'à 200 salariés. Le temps pour les DRH, qui attendaient une promulgation de la loi début septembre, de revenir de vacances et de réorganiser leurs effectifs en conséquence après avoir trouvé des volontaires pour le dimanche.
«Sur les Champs-Élysées, la plupart des magasins qui trépignaient en attendant la loi ouvriront dans les prochaines semaines», assure Édouard Lefebvre, le délégué général du comité Champs-Élysées. Ils représenteraient un tiers des enseignes de la plus belle avenue du monde.
Autre nouveauté de la loi immédiatement mise en place : partout en France, les magasins d'alimentation pourront ouvrir jusqu'à 13 heures, et non plus jusqu'à midi comme auparavant. Un progrès pour les fans de grasse matinée et de brunch tardif. La légalisation du travail dominical dans les futurs «périmètres d'usage de consommation exceptionnel» (puces) à Paris, Aix-Marseille et Lille devra, elle, attendre la publication par les préfets de Région d'arrêtés délimitant le contour des puces. Les conseils municipaux pourront obtenir un classement en «puces». Et chaque commerçant devra déposer une demande de dérogation.
Πόσο δύσκολη είναι η οδήγηση στη Formula 1;
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΝΑΣΣΗ
Πολλή συζήτηση έχει γίνει τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με την επιστροφή ή όχι του Μίχαελ Σουμάχερ στις αγωνιστικές πίστες! Ενώ η επιστροφή του στους αγώνες με το μονοθέσιο της Ferrari είχε προγραμματιστεί για την 23η Αυγούστου, τη 12η Αυγούστου ανακοινώθηκε ότι ο Μ. Σουμάχερ δεν θα αγωνιστεί λόγω ενός προβλήματος που έφερε από παλαιότερο ατύχημα στον αυχένα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο οδηγός είχε φθάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο φυσικής κατάστασης που απαιτείται. Ποιες είναι, αλήθεια, οι απαιτήσεις σε κάθε αγώνα της Formula 1; Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει ο οδηγός από φυσιολογικής απόψεως για να πρωταγωνιστήσει; Η οδήγηση αυτοκινήτου στη F1 είναι κατ΄ αρχάς ένα ακριβό άθλημα. Το κόστος για κάθε χιλιόμετρο που διανύει το αγωνιστικό αυτοκίνητο αγγίζει τα 400 ευρώ. Υπολογίζεται ότι χρειάζονται 250.000 εργατοώρες περίπου για να φτιαχτεί ένα αυτοκίνητο αγώνων. Οι 120.000 από αυτές απαιτούνται για τη συναρμολόγηση της μηχανής, η οποία αποτελείται από 5.000 κομμάτια! Πριν από κάθε αγώνα μετακινούνται 28 τόνοι υλικών που αφορούν το αυτοκίνητο, τα ελαστικά, τα ανταλλακτικά, τα εργαλεία, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και άλλα εξαρτήματα. Τέλος, περίπου 70 άνθρωποι δουλεύουν σε κάθε ομάδα στη διάρκεια του αγωνιστικού Σαββατοκύριακου. O αγώνας αποτελεί πράγματι μια σκληρή δοκιμασία για όλη την ομάδα. Η ρύθμιση του αυτοκινήτου και άλλα τεχνικά ζητήματα αποτελούν ασφαλώς ένα σημαντικό τμήμα της επιτυχίας. Εκτός από το αυτοκίνητο, η κατάσταση του οδηγού παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα, ειδικά σε αγώνες όπως στη Μαλαισία και στο Μπαχρέιν, όπου η υψηλή θερμοκρασία του περιβάλλοντος επηρεάζει την απόδοση του οδηγού. Από διάφορες μετρήσεις που γίνονται κατά τον αγώνα φαίνεται ότι η θερμοκρασία στο πιλοτήριο φτάνει τους 70 C, ενώ αυτή στο εσωτερικό του κράνους του οδηγού τους 60 C. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το κράνος του οδηγού αερίζεται με ένα ειδικό σύστημα κλιματισμού. Το θερμικό στρες στο οποίο υποβάλλονται οι οδηγοί είναι πράγματι πολύ υψηλό. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην υψηλή θερμοκρασία στο πιλοτήριο αλλά και στον ρουχισμό που φέρουν. Οι οδηγοί φορούν μια ειδική στολή η οποία μπορεί να τους προστατεύει από τη φωτιά αλλά δεν διευκολύνει την εξάτμιση του ιδρώτα, που είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος απώλειας της θερμότητας από το σώμα. Αποτέλεσμα αυτού είναι η προοδευτική αύξηση της θερμοκρασίας του εσωτερικού του σώματος του οδηγού που μπορεί να καταλήξει σε υπερθερμία. Η αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος με τη σειρά της οδηγεί σε μεγαλύτερη εφίδρωση και συνεπώς επιτάχυνση του ρυθμού απώλειας των υγρών από το σώμα και, τελικά, αφυδάτωση. Π ράγματι οι οδηγοί της F1 ιδρώνουν με ρυθμό 1-2 λίτρα την ώρα, όσο περίπου ένας δρομέας. Στο τέλος του αγώνα οι οδηγοί ζυγίζουν 3-4 κιλά λιγότερο. Για ένα μέσο σωματικό βάρος 75 κιλών αυτή η απώλεια υγρών αντιστοιχεί σε αφυδάτωση ίση με 5% περίπου. Τι συμβαίνει στον οργανισμό σε τέτοιο επίπεδο αφυδάτωσης; Οπως δείχνουν αρκετές μελέτες, στο εργαστήριο ακόμη και η αφυδάτωση ίση με 1% του σωματικού βάρους επηρεάζει αρνητικά την απόδοση του οργανισμού. Οταν δε η αφυδάτωση φτάσει 3%-5%, όπως συμβαίνει κατά την οδήγηση στη F1, η απόδοση επηρεάζεται σημαντικά. Κατ΄ αρχάς μειώνεται η μυϊκή λειτουργία. Οι οδηγοί εκτελούν συνεχή μυϊκή λειτουργία με τα άνω και τα κάτω άκρα, η οποία μειώνεται όσο αφυδατώνεται ο οργανισμός και ανεβαίνει η θερμοκρασία του σώματος. Επιπλέον φαίνεται ότι σε τέτοιες συνθήκες μειώνεται η αιμάτωση του εγκεφάλου, γεγονός που ενδέχεται να επηρεάσει πολλές άλλες λειτουργίες. Η μελέτη των επιπτώσεων της αφυδάτωσης και της υπερθερμίας στον ανθρώπινο οργανισμό ξεκίνησε γύρω στο 1940 στα ειδικά εργαστήρια του αμερικανικού στρατού. Από το 1975 και μετά έχουν γίνει αρκετές έρευνες στο εν λόγω ζήτημα σε πιλότους μαχητικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων. Από αυτές τις μελέτες φαίνεται ότι η αφυδάτωση του πιλότου και η υπερθερμία εξαιτίας της ζέστης στο πιλοτήριο οδηγούν σε μείωση της αυτοσυγκέντρωσης και σε απώλεια της προσοχής. Ενδεικτικά ο Βlockley από τη Σχολή Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Λος Αντζελες έδειξε εδώ και πολλά χρόνια ότι οι πιλότοι μπορούν να διατηρήσουν τον υψηλό βαθμό εγρήγορσης που έχουν στην αρχή μιας εικονικής μάχης για 20-30 λεπτά περίπου, όταν βρίσκονται σε θερμοκρασία 70-90 C (Watkins, 2006, Clin Νeurosurg). Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει σε έναν οδηγό F1 που βρίσκεται στο πιλοτήριο, σε θερμοκρασία 70 C, για δύο ώρες περίπου. Οπως δηλώνουν ορισμένοι από αυτούς, «η αφυδάτωση που παθαίνουμε μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της συγκέντρωσης, να μειώσει την απόδοση και να απειλήσει την ασφάλειά μας» (http://www. f1complete.com). Π ώς αντιμετωπίζουν οι οδηγοί την αφυδάτωση και την υπερθερμία; Με τη σωστή διατροφή και τον θερμο-εγκλιματισμό. Η καλή διατροφή συνίσταται κυρίως στη λήψη πολλών υγρών τις ημέρες πριν από τον αγώνα, κατά τη διάρκεια του αγώνα και μετά από αυτόν. Η λήψη υγρών κατά τη διάρκεια του αγώνα γίνεται από ειδικό δοχείο στο αυτοκίνητο, μέσω ενός σωλήνα προσαρμοσμένου στο κράνος του οδηγού. Η κατανάλωση νερού και η αναχαίτιση με αυτόν τον τρόπο της αφυδάτωσης και της υπερθερμίας έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για τον οργανισμό, όπως έχει δειχθεί σε πολλές έρευνες. Για τον θερμο-εγκλιματισμό, που μπορεί να αναδειχθεί σε σημαντικό συστατικό της επιτυχίας σε αγώνες όπως στο Μπαχρέιν και στη Μαλαισία, απαιτούνται 7-10 ημέρες προπόνησης στις συγκεκριμένες συνθήκες. Μετά τον θερμοεγκλιματισμό ο πιλότος ιδρώνει περισσότερο και με αυτόν τον τρόπο ρυθμίζει καλύτερα τη θερμοκρασία του σώματός του.
Οι δυνάμεις που ασκούνται στο σώμα του οδηγού της F1 ενδέχεται να φτάσουν τα 4,5 G κατά το φρενάρισμα. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν μεγάλες επιβαρύνσεις για το μυοσκελετικό σύστημα. Επιπλέον σε έναν αγώνα γίνονται 2.600-3.000 αλλαγές στις ταχύτητες και αυτό είναι ένα επιπρόσθετο μυϊκό έργο. Η καρδιακή συχνότητα, που είναι ο δείκτης της προσπάθειας που καταβάλλει ο οργανισμός, είναι κατά μέσον όρο 160 παλμοί το λεπτό κατά τη διάρκεια του αγώνα με κορυφώσεις στους 200 παλμούς. Είναι, δηλαδή, λίγο χαμηλότερη από αυτήν που έχει ένας μαραθωνοδρόμος ή 2,5-3 φορές πάνω από την καρδιακή συχνότητα ηρεμίας. Τέλος, ο οδηγός χάνει 1.300-2.000 θερμίδες περίπου κατά τη διάρκεια του αγώνα! Η ενέργεια αυτή είναι πολύ μεγάλη αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μέσος άνθρωπος χρειάζεται 2.500 θερμίδες στη διάρκεια του 24ώρου. Ενδεικτικά η ενέργεια των 1.300-2.000 θερμίδων αντιστοιχεί σε μιάμιση ώρα γρήγορο τρέξιμο (5 min/km) ή επτά ώρες περπάτημα με ρυθμό 10 min/km! Οι απαιτήσεις λοιπόν τόσο για το μυϊκό όσο και για το καρδιαγγειακό σύστημα είναι πολύ μεγάλες κατά την οδήγηση του αγωνιστικού αυτοκινήτου. Για να τα καταφέρουν οι οδηγοί γυμνάζονται τακτικά και συστηματικά, όπως και οι αθλητές άλλων αθλημάτων. Η προπόνησή τους περιλαμβάνει αερόβια άσκηση για την εκγύμναση του καρδιαγγειακού συστήματος αλλά και ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης. Τα κλασικά μοντέλα προπόνησης αυτών των ικανοτήτων απαιτούν διάστημα 4-6 εβδομάδων για την επίτευξη της μέγιστης απόδοσης. Τα τελευταία χρόνια η γνώση της αθλητικής επιστήμης και ειδικότερα της εργοφυσιολογίας έχει προχωρήσει αρκετά. Τώρα πια μπορεί ένας αθλητής να φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Ολα αυτά με φυσικά μέσα! Απλώς η προπόνηση γίνεται στοχευμένα και εντατικά. Ετσι μπορεί ένας αθλητής να βελτιώσει κατά πολύ την αντοχή του με 6-8 ειδικές προπονήσεις σε διάστημα δύο-τριών εβδομάδων. Ο κ. Γιώργος Π. Νάσσης είναι διδάκτωρ Εργοφυσιολογίας.
15/8/09
14/8/09
Τα χαμένα βήματα του Λεωνίδα
12/8/09
8/8/09
Ανωνυμία, κατάχρηση και ο ρόλος του Blogger
Η αόρατη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ
O φαροφύλακας έχει πάνω από 20 χρόνια που ζει σε αυτή την παραδεισένια γωνιά. Ονομάζεται ακρωτήριο Τραφάλγκαρ, βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της ισπανικής επαρχίας του Κάντιθ και πριν από 202 χρόνια υπήρξε γεωγραφικό σημείο αναφοράς. Επιπλέον είχε την τύχη να δώσει το όνομά του στην πιο αιματηρή ναυμαχία που έλαβε ποτέ χώρα σε ισπανικά ύδατα. Από το μπαλκονάκι του φάρου, όπου φυσάει δυνατός ο πουνέντες, διακρίνονται οι παραλίες που περιβάλλουν το ακρωτήρι, ο δρόμος που βγάζει στο σπίτι του φαροφύλακα ανάμεσα σε αμμόλοφους και θάμνους μισοθαμμένους στην άμμο, τα χαμόδεντρα και το πευκοδάσος πιο πίσω. Μπροστά μας, προς τον Νότο, απλώνεται η θάλασσα με το αστραφτερό γαλάζιο της χρώμα το καλοκαίρι. «Καμιά φορά τον χειμώνα εμφανίζονται στα καλά καθούμενα τίποτε Αγγλοι ψάχνοντας για κανένα ίχνος της ναυμαχίας και ρωτάνε και εγώ τους στέλνω πίσω στο Λονδίνο, στην πλατεία Τραφάλγκαρ, εννοείται, γιατί εδώ...» λέει ο φαροφύλακας χαμογελώντας. Αλήθεια είναι: εκτός από μια φιλειρηνική φράση του μεγάλου ισπανού συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων Μπενίτο Πέρεθ Γκαλντός, πάνω σε μια μικρή πλάκα που την ψήνει ο ήλιος στη μέση του δρόμου που σκαρφαλώνει ως τον φάρο, δεν υπάρχει στην περιοχή μνημείο που να θυμίζει τη ναυμαχία. Τη ναυμαχία που το 1805 άλλαξε τον ρου της Ιστορίας και στην οποία οι άγγλοι ναυτικοί κατατρόπωσαν τους Γάλλους και τους Ισπανούς, όλοι τους πάνω στα πιο τρομερά πολεμικά πλοία της εποχής, τα λεγόμενα πλοία γραμμής. Ο εορτασμός των 200 ετών από τη ναυμαχία το 2005- από όπου και η πλάκα- και η επιτυχία του μυθιστορήματος του σύγχρονου διάσημου ισπανού συγγραφέα Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε Cabo Τrafalgar έφεραν τον τόπο στη δημοσιότητα. Ετσι τώρα πια έρχονται σε αυτό το μακρινό άκρο της ακτής όλο και περισσότεροι Ισπανοί, περίεργοι να μάθουν για εκείνη την εποχή, όταν οι κυβερνήτες πριν από τη μάχη κάρφωναν τη σημαία στο πλοίο για να μην την παραδώσουν, απομακρύνοντας έτσι και τον πειρασμό να παραδοθούν. Πάντως δεν είναι πολλοί. Οι επισκέπτες που φθάνουν ως αυτή τη γωνιά του Κάντιθ αναζητούν συνήθως λιγότερο ηρωικά πράγματα: το τοπίο, τις έρημες παραλίες, το φως ή τα κλαμπ με χίπικη ατμόσφαιρα που μένουν ανοιχτά όλη τη νύχτα... «Δίκιο έχει ο φαροφύλακας: αυτοί που έρχονται εξαιτίας της ναυμαχίας είναι σχεδόν πάντα Εγγλέζοι και έρχονται χειμώνα» λέει ο Χουάν Σάντσεθ, ενώ σκαρφαλώνει στο σκαμπό του υπαίθριου εστιατορίου με την αχυρένια στέγη, ενός από τα πολλά που βρίσκονται κοντά στον φάρο. Είναι 5 το απόγευμα. Η υπόλοιπη Ισπανία ψήνεται στη ζέστη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του τύπου που λέει τον καιρό. Εδώ όμως ο άνεμος κάνει τον ερχομό της νύχτας απόλαυση. Ο Σάντσεθ ζητεί άλλο ένα μοχίτο, το δεύτερο, και συμβουλεύει να μη χάσουμε το ηλιοβασίλεμα, όπου ένας ήλιος στρογγυλός σαν σφαίρα βυθίζεται σε μια θάλασσα κόκκινη και μαβιά. - Ερχονται από μακριά για να το δουν. - Πιο πολλοί από ό,τι για τη ναυμαχία; - Ασύγκριτα περισσότεροι. Η σερβιτόρα κουνάει καταφατικά το κεφάλι. Και εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να μιλήσει για τον χειμώνα, που είναι κάπως σαν έμμονη ιδέα για τους ντόπιους. «Τον χειμώνα δεν έχει τίποτε να κάνεις. Ανοίγουμε μόνο τα Σαββατοκύριακα. Και δεν υπάρχει δουλειά. Εγώ πουλάω ρούχα σε φίλες, από τηλεφώνου. Ωστόσο είναι υπέροχα... Ολα αυτά, χωρίς κόσμο, είναι χάρμα...». Και χαμογελάει με την ίδια ειρωνική ηρεμία όπως ο φαροφύλακας. Προφανώς αυτή η όμορφη γωνιά του ισπανικού Νότου δεν δείχνει να είναι το κατάλληλο μέρος για να συναντήσει κανείς την Ιστορία, με «Ι» κεφαλαίο. Και όμως... Εκείνο το πρωί, στις 21 Οκτωβρίου 1805, και πάλι με πουνέντε, η γαλλοϊσπανική μοίρα υπό τις διαταγές του ναυάρχου Πιερ-Σαρλ Βιλνέβ βγήκε από τον κόλπο του Κάντιθ σε αναζήτηση των αγγλικών πλοίων του Οράτιου Νέλσον, αποφασισμένη να διεκδικήσει την κυριαρχία στις θάλασσες με το έτσι θέλω. Πάνω από 70 πλοία με χιλιάδες άνδρες για πλήρωμα. Οι ισπανοί κυβερνήτες ήξεραν ότι πορεύονταν στην καταστροφή: τα πληρώματα αποτελούνταν σε μεγάλο μέρος από άνδρες ναυτολογημένους με το ζόρι, με ελάχιστη εκπαίδευση. Μόλις λίγο πριν από τη ναυμαχία είχαν μάθει πώς να γεμίζουν τα κανόνια χωρίς συγχρόνως να ζαλίζονται και να τους πιάνει ναυτία πάνω στα τεράστια πλοία που θύμιζαν πελώρια πλωτά κλουβιά μεγέθους τετραώροφων κτιρίων. Ε πειτα κανείς δεν εμπιστευόταν ιδιαίτερα τον Βιλνέβ, τον οποίο και ο Ναπολέων ο ίδιος θεωρούσε άχρηστο. Ο Γάλλος δικαίωσε τον χαρακτηρισμό αυτόν μόλις αντίκρισε την αγγλική μοίρα δίνοντας μια διαταγή που βύθισε τους ισπανούς ναυτικούς στην απελπισία και που ακόμη και σήμερα καταπλήσσει και εξαγριώνει πολύ κόσμο. «Διέταξε να γυρίσουν πίσω! Τερατώδες σφάλμα! Πώς του ήρθε, για τον Θεό!». Ο Χοσέ Ραμόν Πέρεθ Ντίαθ-Αλέρσι είναι συνταξιούχος δικηγόρος, φανατικός ιστιοπλόος και αντιπρόεδρος της πολιτιστικής λέσχης Ατενέο του Κάντιθ, μιας από τις οργανώσεις που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον εορτασμό των 200 ετών από τη ναυμαχία. Ο Πέρεθ Ντίαθ-Αλέρσι συντόνισε τα πάντα για τον εορτασμό και ξέρει πάρα πολλά για το Τραφάλγκαρ. «Η ισπανογαλλική μοίρα, που απετελείτο από 33 πλοία, έπλεε σε ευθεία γραμμή με νότια κατεύθυνση, προς το Γιβραλτάρ. Μόλις βλέπει τους Αγγλους ο Βιλνέβ διατάζει να στρίψουν την πλώρη προς το Κάντιθ. Υποθέτω πως θα ήθελε να ξεφύγει και να επιστρέψει στο καταφύγιό του στον κόλπο. Βέβαια, όμως, δεν είναι το ίδιο να κάνει έναν τέτοιο ελιγμό ένα μικρό αγωνιστικό ιστιοπλοϊκό και ένα από εκείνα τα εντυπωσιακά πλοία, που ήταν βαριά και δύσκολα στις μανούβρες, και χρειάζονταν σχεδόν 15 λεπτά για να πάρουν στροφή. Ωσπου να στρίψουν όλοι η γαλλοϊσπανική γραμμή είχε διαρραγεί». Δηλαδή, η γαλλοϊσπανική μοίρα παρουσίαζε ένα μέτωπο που δεν ήταν καθόλου συμπαγές και οργανωμένο, ήταν όλο κενά, με πλοία που καθυστερούσαν να πάρουν τη σωστή θέση και δεν μπορούσαν να μπουν στη μάχη. Από τη μεριά του, ο άγγλος ναύαρχος Νέλσον, ο θρυλικός διοικητής του βρετανικού στόλου, διέταξε να σχηματίσουν τα πλοία του δύο γραμμές κάθετα προς τη γαλλοϊσπανική μοίρα και με τον πλάγιο άνεμο, πλέοντας με όλα τα πανιά τους ανοιχτά, τη διεμβόλισαν σαν δύο λόγχες. Ηταν ένας ριψοκίνδυνος ελιγμός, πολύ γενναίος, που απαιτούσε από τους ναυτικούς αποφασιστικότητα, κουράγιο και επαγγελματισμό. Και επέτυχε. Ηταν 12 το μεσημέρι όταν το πλοίο του Νέλσον, το «Victory» («Νίκη»), όρμησε πάνω στο γαλλικό «Βucentaure» («Βουκένταυρος»), το οποίο διοικούσε ο Βιλνέβ. Οι κάτοικοι του Κάντιθ άκουγαν τους κανονιοβολισμούς και έβλεπαν τις εκρήξεις ανεβασμένοι στις στέγες των σπιτιών. Πάνω στα πλοία ήταν ανάγκη να ρίχνουν διαρκώς άμμο στην κουβέρτα για να μη γλιστράνε οι ναυτικοί στο αίμα των τραυματιών και των νεκρών.
Μ έσα σε λίγες ώρες είχαν όλα κριθεί. Στις 6 το απόγευμα ο ισπανός ναύαρχος Κάρλος Γκραβίνα, θανάσιμα τραυματισμένος, δίνει διαταγή να υποχωρήσουν στο Κάντιθ όσα πλοία είχαν απομείνει από τη μεικτή ναυτική μοίρα. Ο Βιλνέβ είχε πιαστεί αιχμάλωτος. Ο Νέλσον, που είχε δεχθεί πυροβολισμό από έναν Γάλλο, έχασε τη ζωή του την ίδια ημέρα που κέρδισε τη δόξα και τη νίκη. Τα ισπανικά και γαλλικά πληρώματα πίστεψαν ότι με την παράδοση ή τη φυγή θα τελείωνε ο εφιάλτης: είχαν κάνει λάθος. «Την ίδια εκείνη νύχτα ξέσπασε καταιγίδα. Ο Νέλσον διέταξε τη μοίρα του να την αντιμετωπίσει στην ανοιχτή θάλασσα. Τα γαλλικά και ισπανικά πλοία, ακυβέρνητα στην ουσία, με τσακισμένα τα κατάρτια, προσπάθησαν να φθάσουν στο Κάντιθ και να αγκυροβολήσουν εκεί. Αυτή όμως είναι δύσκολη ακτή» διηγείται ο Ντίαθ-Αλέρσι. Στις ημέρες που ακολούθησαν τη ναυμαχία ολόκληρο το Κάντιθ παρακολουθούσε από τις στέγες την αγωνία των τεράστιων ισπανικών και γαλλικών πλοίων που πάλευαν να μπουν στο λιμάνι ενώ η θαλασσοταραχή τα έσπρωχνε ξανά και ξανά στις ξέρες. Δεκαπέντε πλοία γραμμής βρίσκονται βυθισμένα κατά μήκος της ακτής του Κάντιθ, ανάμεσα στο ακρωτήριο Τραφάλγκαρ και στην Ουέλβα. Είναι τα απομεινάρια των πλοίων που προσάραξαν τη νύχτα της 21ης και τις επόμενες ημέρες, έρμαια της κακοκαιρίας, χωρίς πια πηδάλια και πανιά, ανίκανα να προσεγγίσουν και να αράξουν με ασφάλεια επειδή δεν είχαν άγκυρες, σπρωγμένα στον βυθό της θάλασσας, παρασέρνοντας μαζί τους τα τρομοκρατημένα πληρώματα. Χάθηκαν περίπου 4.000 ναυτικοί. Μερικές χιλιάδες άλλοι έφθασαν στην ακτή. Μεταξύ αυτών και ο Μισέλ Μαφιότ, ένας πηδαλιούχος 21 ετών, του οποίου την ιστορία πληροφορηθήκαμε χάρη σε μια σειρά συμπτώσεις. Πριν από δύο χρόνια ο δισεγγονός του, ο Θέσαρ Ροδρίγκεθ Μαφιότ, γιατρός στην Τενερίφη, υπό την καθοδήγηση μιας ερευνήτριας που εργάζεται στο Κάντιθ, επισκέφθηκε το ακριβές σημείο στο λιμάνι της Σάντα Μαρία, το φρούριο της Σάντα Καταλίνα, όπου ο προ-προπάππος του πάτησε στερεό έδαφος μετά το ναυάγιο. «Στο σπίτι γνωρίζαμε από παλιά ότι είχε λάβει μέρος στο Τραφάλγκαρ αλλά δεν ήξερα τι είχε συμβεί, ως πριν από λίγα χρόνια, όταν χάρη σε κάποιον γνωστό άκουσα για ένα βιβλίο που μιλούσε για έναν γάλλο ναυτικό που ζούσε στην Τενερίφη και τον οποίο αναγνώρισα ως προ-προπάππο μου» εξηγεί ο Ροδρίγκεθ Μαφιότ. Ο Μαφιότ υπηρετούσε στο «Ιndomptable» («Ακαταμάχητος») που, αφού πολέμησε στο Τραφάλγκαρ και έδεσε στον κόλπο του Κάντιθ, χωρίς άγκυρα, ξάρτια και πηδάλιο, βυθίστηκε τελικά σε μια παραλία της ακτής του λιμανιού της Σάντα Μαρία. Ενώ βρισκόταν ακόμη πάνω στο πλοίο, ο πηδαλιούχος το είδε να παίρνει κλίση λόγω της τρικυμίας, να κάνει νερά από την καρίνα που είχε σκιστεί στα δύο, είδε τη δίνη που σχηματίστηκε να ρουφάει συντρόφους του, τους τραυματίες να προσπαθούν, ακόμη και οι ακρωτηριασμένοι, να αρπαχθούν από ένα κομμάτι κατάρτι για να μη βουλιάξουν. Στη συνέχεια ένα χτύπημα της θάλασσας τον έριξε κι αυτόν στο νερό, αλλά είχε την τύχη να αρπαχτεί από μια σανίδα και να φθάσει μαζί με έναν άλλον ναύτη στο σημείο που επισκέφθηκαν έπειτα από 200 χρόνια ο τρισεγγονός του και η ερευνήτρια. Η ερευνήτρια ονομάζεται Λούρδες Μάρκεθ και έχει πάθος με τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Εχει περιλάβει την ιστορία του Μαφιότ και μερικές άλλες σε ένα βιβλίο, Το Τραφάλγκαρ και ο ψαράς των ναυαγίων, που μιλάει για τους άλλους άοπλους ήρωες της ναυμαχίας: τους ψαράδες που διακινδύνευαν τη ζωή τους μέσα σε μαούνες για να σώσουν τους ναύτες που είχαν προσαράξει στη λάσπη στις ακτές που είχε αποκλείσει η άγρια τρικυμία. «Εχει γίνει πολύς λόγος για τη ναυμαχία αλλά όχι για όσα ακολούθησαν, για την καταστροφή που προκλήθηκε από τη θαλασσοταραχή και για τη βοήθεια των ανθρώπων του Κάντιθ στη διάσωση των ναυτών» υπενθυμίζει η Μάρκεθ. Κοντά στον δρόμο που οδηγεί στον φάρο του Τραφάλγκαρ, δίπλα σε έναν θάμνο που αγκαλιάζει έναν αμμόλοφο, ένας ιταλός χίπης πουλάει δερμάτινα βραχιόλια στον ίσκιο ενός πλακάτ της Χούντας (Περιφερειακού Κοινοβουλίου) της Ανδαλουσίας που αναφέρει ότι η περιοχή είναι προστατευόμενο πάρκο. Εδώ θα ήταν το κατάλληλο σημείο για να κάνει πράξη το Ατενέο του Κάντιθ μια δηλωμένη επιθυμία του: «Οφείλουμε να ανεγείρουμε ένα μνημείο για όλους όσοι έλαβαν μέρος στη ναυμαχία, εμείς όμως δεν μπορούμε, δεν έχουμε πόρους» λέει ο Ντίαθ-Αλέρσι. Την ιδιοκτήτρια του υπαίθριου εστιατορίου την αφήνει αδιάφορη το μνημείο. Εδώ και πολλά χρόνια έχει μάθει ότι η θάλασσα δεν αποτελεί πια κίνδυνο. Επισημαίνει ότι υπάρχει μια διεθνής εταιρεία που σχεδιάζει να ανεγείρει μια αλυσίδα πολυτελών ξενοδοχείων. Δεν της αρέσει αυτή η ιδέα. Και μετά επανέρχεται, σε τι άλλο, στον χειμώνα. «Ερχονται βέβαια οι Αγγλοι λόγω της ναυμαχίας, όμως πιο πολύ έρχονται αυστραλοί και αμερικανοί και αργεντινοί σέρφερ που ψάχνουν για κύματα. Ερχονται από τόσο μακριά αναζητώντας τα κύματα τα δικά μας, πώς σας φαίνεται αυτό;» απορεί, με το ίδιο χαμόγελο όπως και πριν. Και έπειτα προσθέτει: - Να το ηλιοβασίλεμα. Στο εστιατόριο όλοι σηκώνονται για να δουν. Είναι αλήθεια ότι ο ήλιος φουσκώνει σαν σφαίρα και στη συνέχεια βυθίζεται σε μια θάλασσα κόκκινη και βιολετιά. Η γυναίκα του φαροφύλακα, ενώ κοντεύει να νυχτώσει, ακούγοντας για το Τραφάλγκαρ, δείχνει κάτι λευκές κουκκίδες που στολίζουν την ακτή: «Κοιτάξτε τα κρινάκια, φυτρώνουν μέσα στους αμμόλοφους. Οταν ήλθαμε εδώ, πριν από 20 χρόνια, δεν μιλούσε κανείς για τη ναυμαχία. Ούτε και τώρα μιλάνε. Πάντα όμως έλεγαν ότι τα κρινάκια που φυτρώνουν στην άμμο είναι οι ψυχές των ναυτικών που πέθαναν τότε. Ποιος να ξέρει, ε;».
Αntonio Jimenez Βarca
6/8/09
Προς επανέκδοση του βιβλίου του Χίτλερ "Mein Kampf";
Hitler avait rédigé Mein Kampf avant son arrivée au pouvoir et alors qu'il était en prison pour une tentative de coup d'Etat. C'est dans ce livre qu'il élabore les fondements idéologiques du nazisme. Les droits sur le livre sont actuellement détenus par l'État de Bavière. Un ministre bavarois s'est lui aussi récemment prononcé en faveur d'une réédition. "Il y a un risque que des charlatans et des néo-nazis s'emparent de ce livre détestable lorsque la Bavière n'aura plus les droits. Je suis donc de l'opinion qu'une édition critique et bien documentée soit préparée", avait affirmé Wolfgang Heubisch, ministre des Sciences et de la Recherche de Bavière.
En janvier, un éditeur britannique avait causé une polémique en republiant en Allemagne des fac-simile du journal nazi Völkischer Beobachter, associés à des commentaires d'historiens. Un procès intenté par la Bavière, là aussi propriétaire des droits, avait réussi à faire interdire la vente de numéros du journal datant d'après 1939.
Χιλιάδες κλεμμένα από τους Ναζί βιβλία στις Γερμανικές βιβλιοθήκες
Το Windows 7 προτείνει την επιλογή συστήματος πλοήγησης στο ίντερνετ
Après plus de dix ans de bataille contre la Commission européenne concernant ses logiciels Windows, Microsoft a confirmé que la société intégrera certaines des exigences historiques du régulmateur européen. Windows 7 proposera à l'installation de choisir parmi plusieurs browser celui que l'utilisateur préfère.
La guerre entre Microsoft et la Commission européenne, commencée en 1998, comprenait deux aspects : les logiciels serveurs d'une part, et les logiciels clients d'autre part.
En ce qui concerne les logiciels serveurs, des concurrents se plaignaient du refus de Microsoft de fournir suffisamment d’informations leur permettant de développer des interfaces capables de dialoguer avec les logiciels Microsoft. Selon les concurrents, il leur était impossible de faire dialoguer correctement les logiciels clients Microsoft (majoritaires sur le marché) avec les logiciels serveurs de Microsoft. A telle enseigne que les entreprises étaient incitées à choisir le « Tout Windows » pour des raisons d’efficacité.
Une enquête de la Commission confirma que le silence de Microsoft face aux demandes de révéler les interfaces techniques, faisait effectivement partie d’une stratégique plus large visant à écarter les concurrents dans le monde des logiciels serveur.
En ce qui concerne les logiciels clients, la Commission concluait en 2000 que le choix de Microsoft de fournir systématiquement son lecteur Windows Media Player avec son système d’exploitation Windows 2000 constituait une vente liée interdite par le droit de la concurrence.
Le 24 mars 2004, la Commission a adopté une décision dans laquelle elle réaffirmait les deux atteintes au droit de la concurrence et condamnait Microsoft à une amende record (dont le montant a depuis lors été battu dans l'affaire Intel). La Commission imposait aussi à Microsoft d’ouvrir les portes de l’information relative à l’interfaçage des logiciels Windows, ceci dans le respect des droits intellectuels que Microsoft possède sur Windows.
En ce qui concerne les logiciels client, la Commission imposa à Microsoft d’offrir à la vente des versions de Windows sans Media player.
Le 17 septembre 2007, la Grande Chambre du Tribunal de Première Instance des Communautés européennes a confirmé que les deux pratiques de Microsoft constituaient des abus de position dominante.
Windows 7 et Internet Explorer
Début juin 2009, Microsoft annonçait la date officielle de sortie de son nouveau logiciel client, Windows 7, pour le 22 octobre 2009 (sous réserve de la phrase suivante : « Toutefois, nous attachons beaucoup d'importance à la qualité et cette date pourra être réévaluée. »)
Au delà de l’intérêt technique que suscite la sortie de ce logiciel, se posait la question juridique des logiciels associés, livrés d’office avec le système d’exploitation.
Après la leçon infligée par les institutions européennes en ce qui concerne Media Player et en attendant l’issue du dossier « Internet Explorer » instruit par la Commission, Microsoft avait annoncé vouloir vendre Windows 7 en Europe sans y inclure son logiciel de navigation Internet le plus récent, Internet Explorer 8. Cette version de Windows européanisée aurait du porter le nom de Code « Windows 7 E ».
A la mi-juin 2009, la Commission avait réagi en ces termes, indiquant à Microsoft la voie qu’il serait sage de suivre : « Aussi, la Commission européenne « note avec intérêt l’annonce de Microsoft sur ses plans pour Windows 7, et en particulier l’apparence séparation d’Internet Explorer de Windows dans la zone européenne. [...] En termes de solution, si la Commission européenne devait reconnaître que Microsoft a abusé [de sa position dominante], elle suggère que les utilisateurs se voient proposer un choix de navigateurs, et pas que Windows soit vendu sans navigateur du tout ».
Cette fois-ci, Microsoft a fait le choix de suivre le conseil de la Commission avant le lancement de son produit.
Le 24 juillet 2009, dans son mémo 09/352 disponible sur son site Internet, la Commission a confirmé que Microsoft préconise actuellement de suivre la suggestion de la Commission : plutôt que d’envisager une version « E », Windows 7 utilisera le système du choix de l'utilisateur.
Ainsi, pour les versions vendues dans le commerce et installées par les consommateurs, Windows 7 permettra, si le consommateur le désire, d’installer des navigateurs concurrents, d’en choisir un comme le navigateur par défaut et de désactiver Internet Explorer.
Pour les versions OEM (préinstallées par les constructeurs de PC), les fabricants de matériel informatique auraient la possibilité d’installer des navigateurs concurrents, de faire en sorte qu’ils apparaissent « par défaut » sur les ordinateurs lors de la mise en marche et de désactiver Internet Explorer.
Notons que le nombre (et donc l’exhaustivité) de navigateurs pouvant être choisis n’a pas été arrêté.
Notons également que, bien sûr, le choix à l’installation n’empêchera pas le consommateur d’installer et/ou de désinstaller un ou des navigateurs de son choix après coup. Egalement de moduler comme il le préfère ses choix par défaut.
Windows 7 et l’interopérabilité
Microsoft a également fait des propositions relatives à l’interopérabilité de son nouveau système d’exploitation.
La Commission a déclaré que ces propositions nécessitent encore de l’analyse et qu’actuellement elle ne peut ni conclure ni ne veut faire de commentaires à ce sujet.
Les navigateurs Internet sont bien connus du grand public et sont téléchargeables gratuitement sur l’Internet ; les logiciels serveurs sont logiquement beaucoup moins connus mais ils constituent l’un des éléments fondamentaux des réseaux informatiques ainsi qu’une source de rentrées financières très importante pour Microsoft. Il est permis de croire que l’éditeur de logiciel aura à cœur de fourbir ses meilleures armes afin de gagner la bataille de l’interopérabilité. L’attitude de la Commission à ce sujet sera plus qu’intéressante.
Αναρτήσεις
